Na mijn dertigste is mijn lichaam zich anders gaan gedragen dan ikzelf voor ogen had gehouden. In mijn hoofd ben ik nog altijd die slanke den gebleven en daarom is het zo confronterend als ik in de spiegel kijk, vooral in een pashokje van een kledingzaak.

Eén van de oorzaken van dit alles is dat ik op mijn dertigste last kreeg van mijn spieren, het bleek fibromyalgie te zijn. Het was in die tijd nog nauwelijks bekend hoe je hier mee om moest gaan. De toenmalige reumatoloog kon mij niet helpen en zei dus letterlijk: "Je moet er maar mee leren leven".

 

Ook enige prognose was niet te geven. Het gevolg was dat ik klassiek ballet, wat ik graag deed, wel kon vergeten en ook andere sporten lukten niet. De grip in mijn handen was erg verminderd en in de beginfase heb ik dus heel wat serviesgoed uit mijn handen laten vallen bij het afwassen hiervan. Sinds de vaatwasser bij ons in huis zijn intrede heeft gedaan is dit gelukkig heel erg verminderd.

 

Doordat ik mij zielig voelde is het eerste troost eten begonnen. Daarnaast was het bewegen (lees sporten) ook sterk verminderd met het gevolg dat ik langzaamaan wat dikker begon te worden. Mijn man zei: "een beetje meer vet op je lijf is niet erg, nu ben je in ieder geval geen rammelend skelet meer".

Ik werkte toentertijd in den Haag en daar drukte een aantal mannen het anders uit. Doordat ik ook wat meer rondingen kreeg zeiden zij: "Nou Marian je hoeft geen broche meer te dragen om aan te geven wat de voorkant is"

Het dikker worden was toen dus nog niet zo erg, ik voelde me zelfs wat aantrekkelijker worden met al mijn rondingen, want die zaten op de goede plaats. Althans nog wel, maar nadat ik een aantal jaren verder was, begon het een probleem te worden.

 

Met regelmaat denk ik de laatste tijd aan de jaren van voor mijn dertigste, toen ik moest lachen om iedere vrouw die met haar gewicht bezig was en het over haar probleem om af te vallen had. Ik was broodmager en kon alles eten wat ik lekker vond, hoefde niet uit te kijken als ik trek in een gebakje had en het uitrekenen van de hoeveelheid calorieën die ik daarmee naar binnen werkte, was een ver van mijn bed show.

Het was een tijd dat ik nog fanatiek aan klassiek ballet deed en bijna iedere dag na mijn werk op de tennisbaan stond om lekker een balletje te slaan.

Had ik toen maar geweten wat mij later te wachten zou staan, met mijn nonchalante eetgedrag en de gedachte dat ik niet dik kon worden. Door met al het sporten noodgedwongen te stoppen, kwam ik natuurlijk vanzelf wat kilo's aan, maar er gingen geen alarmbellen rinkelen, doordat Laurence vond dat ik er beter uit ging zien, wat voor mij een belangrijke graadmeter was.

 

Door de jaren heen werden de kilo's beetje bij beetje meer en iedere keer had ik een excuus, onder andere dat ik inmiddels toch twee kinderen had gekregen en ik nu eindelijk een normale maat kleding had. Ik was van maatje 32/34 gegroeid naar maat 40 en ik ging gewoon door met eten waar ik trek in had. We aten wel altijd verse groenten en ik at fruit en ook aten we mager vlees en vis, smeerden Becel op ons brood, dus op zijn tijd wat chips en friet met mayo en lekker uit eten gaan, zag ik niet als een probleem. 

Maar door een vervelende periode in mijn leven met veel zorgen ging ik nog meer troost eten, want klagen was niets voor mij. Toen ik me realiseerde dat het ineens wel hard ging met mijn gewicht en ik in een jaar tijd meer dan tien kilo was aangekomen, wilde ik dit een halt toe roepen. Ik ging naar een diëtiste en tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat ik te weinig at. Na een aantal maanden een eetpatroon gevolgd te hebben wat zij voor mij had opgesteld, gaf de weegschaal nog meer kilo's aan dan voorheen. De moed zakte mij in de schoenen. Vanaf dat punt is het verder mis gegaan.

 

Na een tijdje heb ik een andere diëtiste geraadpleegd en daar was het verhaal hetzelfde, dus weer wat kilo's erbij en weer een maatje grotere kleding. Ik begon me behoorlijk ellendig te voelen en was op zoek naar het ultieme dieet dat ervoor zou zorgen dat ik mijn slanke IK terug zou krijgen.

Wat ik hier allemaal niet voor heb gedaan? Bijna alle dieetboeken in huis gehaald en uitgeprobeerd, shake's gedronken, en alles eindigde uiteindelijk dat ik het niet vol hield, omdat het niet werkte en méér en méér ging troost eten.

 

Van al mijn goede voornemens en pogingen is niet veel terecht gekomen door allerlei beslommeringen die er de laatste jaren opnieuw op ons pad kwamen. Drukte en stress op mijn werk, de nodige verhuizingen waar we een handje bij hielpen: o.a. van onze jongste zoon en de vriendin van onze oudste zoon, verhuizing van onszelf naar Nederland, het ziek worden en uiteindelijk overlijden van mijn moeder, op 90-jarige leeftijd,  in dezelfde periode, waarbij nog een huis leeggeruimd moest worden en in december van 2018 een kind dat ziek werd en geopereerd moest worden.

DE CONSEQUENTIES VAN MIJN ONGEMAKKEN

Toen het jaar 2019 aanbrak dacht ik en hoopte ik op verbetering maar helaas er gebeurde nog meer en ik was al zo moe. De genadeslag, lichamelijk en geestelijk, kwam voor mij nadat mijn oudste zoon met zijn vriendin plannen maakten om naar Groningen te verhuizen. Wij woonden met zijn allen zo dicht bij elkaar in Breda en omstreken en zagen elkaar tenminste één keer in de veertien dagen.

Ondanks dat ik heel veel begrip had voor het heimwee van zijn vriendin, ik had immers zelf al de jaren in België enorme heimwee gehad, moest ik toch even slikken toen ik het nieuws hoorde. Natuurlijk heb ik liever dat ze beiden gelukkig zijn in Groningen dan ongelukkig in Breda, maar ik kon het op dat moment niet goed verwerken voor mezelf, het was de spreekwoordelijk druppel en ik stortte letterlijk in.

Zaterdags had ik het nieuws van hun plannen gehoord en vanaf maandagochtend, toen ik opstond om naar mijn werk te gaan kon ik niet meer lopen en moest ik alleen maar huilen. Ik kon gewoon niet meer stoppen en helder denken was er niet meer bij. Dit was op 28 januari 2019. Ik heb mij ziek gemeld en heb direct de huisarts geraadpleegd die mij volledige rust voorschreef.

 

Inmiddels was er vanwege mijn slechte mobiliteit al twee weken eerder een aanvraag voor een revalidatie traject (fysio- en ergotherapie en psycholoog) in gang gezet. In afwachting daarvan moest ik iedere week bij de huisarts langs om te praten over wat mij dwars zat. Tevens kreeg ik van haar de opdracht om te proberen het een en ander van mij af te schrijven. Na een paar weken hierover nagedacht te hebben lukte het mij om wat op papier te zetten en ik schreef het volgende:

 

Vanwege mijn gezondheid heb ik op 28 januari van dit jaar mij ziek moeten melden. Ik heb door artrose, versleten knieën en moet te zijner tijd hieraan geopereerd worden. Maar sinds mijn dertigste ben ik ook behept met fibromyalgie. Zolang alles oké gaat hoef ik hier geen last van te hebben. Maar wanneer er te veel, en dan bedoel ik echt heel veel stress om de hoek komt kijken en ik blijf daar maar mee doorlopen, gaat het mis. 

 

Vanwege mijn steeds slechtere mobiliteit, gingen mijn beenspieren als eerste protesteren. Ik loop dan ook al enige tijd met krukken. Maar door vervelende privézaken in combinatie met enorm veel toestanden op mijn werk, nieuwbouw, verbouw, werkdruk et cetera, wat ik niet à la minuut kon oplossen, ging op een gegeven moment bij mij het licht uit.

Ik kon me niet meer goed bewegen vanwege verkramping van al mijn spieren en mentaal was ik ook een wrak en kon alleen nog maar huilen. Normaal ben ik niet zo'n erge jankerd, dus er was iets goed mis. 

 

Gelukkig was ik enige weken daarvoor al bij de huisarts geweest, die voor mijn fibromyalgie een aanvraag voor multidisciplinaire behandeling bij een revalidatie instantie in gang had gezet. Daar kon ik snel terecht. Eerst kreeg ik 3 x per week alleen maar fysiotherapie om de pijn te verminderen en na enige tijd werd dat uitgebreid met één op één sporten onder begeleiding, op een heel laag tempo, en bezoek aan de psycholoog en ergotherapeut aldaar. Met regelmaat werd er geëvalueerd en moest ik bij de revalidatiearts langs. 

 

De bedrijfsarts, waar ik natuurlijk na een aantal weken ziektewet langs moest, verbood mij om te werken, zolang dit traject liep. Hier werd ik in eerste instantie heel onrustig van. Ik heb namelijk altijd gevonden dat langdurig ziekteverzuim ervoor zorgt dat de drempel om terug te keren steeds hoger wordt. 

Na het bezoek aan de bedrijfsarts werd het duidelijk dat ik voorlopig niet aan het werk zou gaan en er werd op het werk een ad interim leidinggevende aangesteld om mij tijdelijk te vervangen.

 

Toen ik eenmaal met mijn revalidatie, voor mijn fibromyalgie en ter voorbereiding op een knieoperatie, bezig was werd mij verteld dat, als alles achter de rug was, ik minstens een jaar verder zou zijn. Ik werd tot nadenken gedwongen waarom ik wilde herstellen. Was het alleen om nog de paar jaar van werken tot aan mijn pensioen te kunnen volhouden?  Of wilde ik verder in de toekomst kijken en samen met Laurence nog lang kunnen genieten en de dingen doen die mij nu tegenhielden vanwege mijn mobiele beperking?

 

De keus was niet zo moeilijk voor mij en in een gesprek met mijn leidinggevende gaf ik aan dat ik niet meer in mijn eigen functie van leidinggevende in de zorg terug wilde komen en of hij wilde kijken wat er wel mogelijk voor mij was met een meer ondersteunende taak. Ik schreef daarop het volgende in een blog:

 

Met regelmaat heb ik een gesprek met mijn leidinggevende tijdens ons maandelijkse gezamenlijke koffie-uurtje. Laurence had al eens geroepen dat ik niet meer kon gaan werken zoals ik gewend was en dat mijn gezondheid belangrijker was. Ik moest eens leren aan mezelf te denken. Ook kreeg ik dit bij de revalidatie te horen.

Toen ik in april weer eens koffie ging drinken vroeg mijn baas mij wat ik voor de toekomst wilde. Al deze mensen zetten mij ertoe aan dat ik moest gaan nadenken over mijn tijd na de revalidatie.

BLOG: OVERPEINZINGEN VAN 10 APRIL 2019

BESLISSINGEN GENOMEN TIJDENS EEN VAKANTIE EN DE RESULTATEN

In de zomer van 2019 gingen mijn zus en ik met wederzijdse partners op vakantie naar Italië. Mijn zus en haar man gingen een week eerder dan wij en zij verbleven op een vaste plek in een villa in de bergen, terwijl ik met Laurence een rondreis door het Noordelijke gebied van Italië ging maken. Aan het begin van onze vakantie zouden wij eerst bij mijn zus en zwager langs gaan en daar een paar dagen verblijven. 

 

Tijdens dit verblijf in het zonnige Italië, viel alles op zijn plek. In deze vakantie nam ik niet alleen de beslissing of ik al dan niet zou stoppen met werken maar ook hoe ik wat aan mijn ongemakken zou gaan doen veroorzaakt door mijn overgewicht. 

 

Op de eerste avond van ons verblijf  kwam het gesprek tussen mijn zus en mij alweer snel op het teveel aan kilo's. Ik had inmiddels mijn recordhoogte qua gewicht bereikt en durfde tegen niemand meer te zeggen hoe zwaar ik nu woog. Al pratend wisten mijn zus en ik ineens hoe we elkaar beter konden helpen in deze strijd.

 

Met een hoop lol en enthousiasme popten er allerlei ideeën bij ons op. Na onze vakantie zouden we ons eetpatroon gaan aanpassen door voornamelijk minder koolhydraten te gaan eten. Het Keto-dieet kwam zelfs ter sprake en mijn zus, die af en toe zo gek als een deur is, riep meteen: "O, Kaat en Keet aan het Keto-dieet" en zo verzon ze nog meer van dit soort leuzen. Maar dit dieet lieten we al gauw terzijde, want dat vonden we toch te drastisch. Hoewel we wel wat richtlijnen van dit dieet hebben gebruikt. Die avond waren we ook al druk aan het googelen wat het allemaal in ging houden voor ons. 

 

Nadat we beiden enige tijd bezig waren met het invullen van de Keto-calculator sloeg de meligheid zoals gewoonlijk nog meer toe. Mijn zus verzon allerlei rare leuzen op het Keto-dieet. We kwamen niet meer bij van het lachen en aan de andere kant van de kamer werden we door mijn zwager en Laurence toegesproken om rustiger te zijn. Zij zaten immers voetballen te kijken. Nou dit werkte natuurlijk averechts en moesten we nog veel meer lachen. 

 

Ondanks alle gekkigheid van die avond, had mijn zus besloten dat ze, zodra ze thuis was, het roer om zou gooien wat eten betreft. Het werd tijd om de zakken chips en chocolade en alle andere ontzettend lekkere, maar ook zo slechte dingen te laten staan. En haar man moest er tevens aan geloven. 

 

De weken die daarop volgden, hielden we elkaar op de hoogte hoe we het aanpakten, van welke apps we gebruik maakten en deelden ook de nodige recepten met elkaar. In onze gezamenlijke website schreven we met regelmaat een blog over onze gesprekken. 

We legden onze doelen vast en welke beloningen we onszelf toezegde voor een bepaald behaald resultaat. Doordat mijn zus meteen na haar vakantie begonnen was, terwijl ik nog met Laurence op rondreis door Italië was, had zij twee weken voorsprong op mij. 

 

Tijdens onze vakantie had Laurence mij toegezegd dat hij met mij samen koolhydraatarm ging eten, maar alleen de maaltijden die hij thuis at. Naar zijn werk zou hij nog brood meenemen voor de lunch. Hij hield woord en vanaf de eerste dag dat we weer thuis waren aten we koolhydraatarm, vanaf het ontbijt tot en met het avondeten. 

 

Door de steun van Laurence en mijn zus, lukte het me dit keer om in ruim een jaar tijd bijna 20 kilo kwijt te raken. Daarna stond het stil en langzaamaan verdween mijn motivatie. Ik verviel met regelmaat weer in het patroon van eten wat ik lekker vond en soms geen maat weten te houden. Toch kwam ik dit keer niet veel aan. Waarschijnlijk was de angst om nog zwaarder te worden, zo groot, dat ik doordeweeks mij wel redelijk in de hand hield en de meeste maaltijden die ik dan nuttigde koolhydraatarm waren. Tevens ging ik bijna iedere ochtend op de weegschaal staan om mijn gewicht in de gaten te houden. 

 

Soms zie ik in de stad wel eens jonge mensen van begin twintig, die al behoorlijk zwaar zijn, met een grote zak friet of een ijsje lopen en dan zou ik ze het liefst willen waarschuwen. Ik was op die leeftijd niet eens half zo dik, hoe moeten zij er uit zien als ze mijn leeftijd hebben bereikt en op deze voet verder gaan? Ik mag trouwens nog van geluk spreken dat ik tot nu toe geen ernstigere aandoeningen heb gekregen, zoals een hart- of herseninfarct. Maar mijn bloeddruk is wel de laatste tien jaar dusdanig gestegen dat ik er medicijnen voor moet slikken. 

MIJN CONCLUSIE

Ik ben er inmiddels achter, dat het niet alleen mijn eetpatroon is wat tot overgewicht heeft geleid, maar ook andere factoren, zoals stress, slecht slapen, weinig beweging, de verkeerde voeding  en waarschijnlijk is een gedeelte genetisch bepaald. Mijn vader was slank, maar mijn moeder daarentegen is na haar dertigste ook een stuk dikker geworden en had last van overgewicht. Mijn zus is een heel stuk slanker dan ik ben en dat komt echt niet omdat zij niet zou snoepen of gezonder eet. 

 

Ik zie het ook bij mijn kinderen, de oudste heeft aanleg om snel dik te worden, dat hij diabeet is, heeft daar ook nog invloed op. Daarbij zijn hij en zijn vriendin erg Bourgondisch ingesteld. De jongste is superslank en heeft de bouw van mijn man. Hij is ook wel een lekkerberk, maar met regelmaat is hij bewust met zijn gewicht bezig en welke invloed voeding daarop kan hebben. Ik verwacht dan ook niet dat hij snel dik zal worden.

 

De afgelopen jaren ben ik dus erg met mijn gewicht bezig geweest en heb het door middel van een streng koolhydraatarm eetpatroon zover kunnen krijgen dat ik op een gegeven moment 20 kilo was afgevallen.

Door het thuiszitten en de intrede van de pandemie COVID-19, ben ik toch weer aan het jojoën geslagen en de laatste maanden weer wat kilo’s aangekomen, maar aangezien het inmiddels augustus was en we maar een paar weken verwijderd waren van onze vakantie had ik het hele diëten en wegen even aan de wilgen gehangen om na deze periode van genieten de draad weer op te pakken.

 

Maar helaas heeft deze periode zich verder uitgestrekt tot en met het eind van 2021, met het gevolg dat alle kilo’s die ik was afgevallen, beetje bij beetje er weer aan kwamen en ik inmiddels ongeveer weer op mijn oude gewicht beland bent..

 

Eigen schuld dikke bult zou je denken, maar het enige wat ik veranderd heb aan mijn eetpatroon, is dat ik niet meer als een neuroot al mijn eten aan het wegen was en in een app aan het bijhouden wat ik aan calorieën binnenkreeg. Tevens was ik weer brood, pasta en aardappels gaan eten.

Dus is het opnieuw tijd om hier verandering in te brengen en hopelijk gaat het cool traject bij de leefstijlcoach, wat ik in januari 2022 ben gestart, mij hierbij helpen. 

 

TOT SLOT: 

"Vrouwen met een dikke kont leven langer. . . . .

Mannen die ze dat durven te vertellen trouwens niet"

(Bron: Vrouwenhumor)