24 NOVEMBER 2020
Mijn echtgenoot heeft een horloge en klokken tic en sinds kort hebben we er weer een nieuw exemplaar bij.
In ons vorige huis hing in iedere ruimte wel één of meer klokken en hier begint het ook al aardig die richting uit te gaan. Als een klok het begeeft, dan vindt Laurence dat deze meteen vervangen moet worden. Soms kan hij ook geen afstand doen van een klok, ondanks dat deze geen functionele waarde meer heeft, maar dan is het emotionele aspect van belang.
Toen we een paar jaren geleden het huis van respectievelijk mijn schoonmoeder en later mijn moeder gingen leeg ruimen, werden daarvandaan natuurlijk ook klokken meegenomen.
Op de werkkamer hing onder andere de klok die bij mijn moeder vandaan komt en al lang in de familie is. Het was namelijk de klok die bij mijn opa en oma van vaders kant thuis had gehangen. Een klok die nog zonder batterijen werkt, maar gewoon met een sleutel opgewonden moet worden.
Deze klok is mij heel dierbaar. Ik kan mij nog herinneren hoe eerst mijn opa wekelijks op een vast tijdstip het deurtje van de klok open maakte om met de sleutel het uurwerk op te winden.
Toen de klok bij mijn ouders kwam te hangen werd dit ritueel door mijn vader voortgezet. Na de dood van mijn vader mocht ik na een tijdje dit over gaan nemen tijdens mijn wekelijkse bezoek aan mijn moeder, omdat zij de klok te hoog vond hangen en er niet meer zo goed bij kon.
Op een gegeven moment zei ze dat het niet meer nodig was om de klok op te winden, want hij was stil komen te staan en wat we inderdaad ook deden er kwam geen beweging meer in.
Toen na onze verhuizing de klok bij ons in huis kwam, had Laurence deze wel opgehangen, zelfs waterpas, om er te zijner tijd mee naar een klokkenmaker te gaan. Maar gek genoeg deed de klok het toen weer. Waarschijnlijk was de veer te strak opgewonden geweest en tijdens het ritje bij mij in de auto los geschoten.
Door interne verhuizing van de werkkamer gaat deze klok mee naar de zolderkamer.
Een van mijn favoriete klokken is de klok die eerst in de huiskamer hing (zie foto hiernaast) en nu naar onze slaapkamer is verplaatst. Wij hebben deze gekocht bij woonwinkel Le Cadeau in Breda (deze winkel bestaat helaas niet meer). De klok is gemaakt van sloophout en heeft een beslag van roestig ijzer, wat een stoere uitstraling geeft. De kleuren zijn vrij naturel, daarom past hij eigenlijk in ieder interieur. Voorheen waren we wat landelijk ingericht.
Deze klok heeft na de verhuizing wat kuren gekregen en na ieder héél uur zakt één van de wijzers een stukje naar beneden, waardoor het meteen vijf minuten later is. Doordat de wijzer hierna vijf minuten stil blijft staan, loopt de klok daarna weer goed, maar voor Laurence was dit reden voor het aanschaffen van een nieuwe klok.
Deze nieuwe klok moest van mij minimaal dezelfde grootte hebben als de oude klok en tevens voorzien zijn van (Romeinse) cijfers op iedere vijf minuten. Na lang zoeken vonden we een zwart metalen exemplaar (zie grote foto bovenaan) wat goed bij onze enigszins industriële inrichting past. Ik ben er erg blij mee, maar nu hebben we dus in onze slaapkamer niet alleen een wekkerradio staan maar ook een klok aan de muur hangen.
En dan zal ik het maar niet hebben over de vele horloges die we bezitten, want inmiddels heb ik die tic van mijn man overgenomen. Conclusie: inmiddels is iedere ruimte weer voorzien van een klok er hangt er alleen nog geen op het toilet en hopelijk blijft dit zo, want hoe belangrijk is het om te weten hoeveel minuten je over je behoefte doet. Ik bedoel maar.