Schrijfkriebels

ZONDAG 3 APRIL 2022

Nadat ik werkloos werd en mijn dagindeling nieuwe inhoud moest geven, ben ik gaan schrijven. Allereerst om mijn gevoelens, vanwege hele dagen thuis doorbrengen, van mij af te schrijven. Van lieverlee werd het één van mijn belangrijkste dagbestedingen en ben ik mijn website SUPERVET-60+ begonnen. 

 Als kind vond ik het op school altijd leuk om verhalen te schrijven, een dictee heette dat. Zonder moeite schreef ik een heel schrift vol. Zodra de leerkrachten dit door hadden,  kreeg ik een maximum aantal pagina's opgelegd waar ik mij aan moest houden. Ik ontwikkelde meteen een dusdanig kriebelig klein handschrift, zodat ik op één bladzijde zoveel mogelijk tekst kwijt kon, tot ergernis van een aantal oudere schooljuffen. Zij konden waarschijnlijk, zelfs met bril, het priegelwerk van mij niet goed lezen.  

Op de middelbare school vond ik het maken van een scriptie ook altijd een leuke uitdaging. Ik wilde over het gekozen onderwerp  zoveel mogelijk informatie kwijt en het moest niet alleen interessant zijn om te lezen, maar het moest er ook aantrekkelijk uitzien. Mijn doel was natuurlijk om er zo'n hoog mogelijk punt mee te halen. Omdat toedertijd alles nog met de hand geschreven werd, heb ik aardig wat tijd verdreven met pagina's herschrijven, omdat ik ergens een fout had gemaakt. In mijn scriptie's kwamen dan ook geen doorhalingen, of nog erger, inktvlekken voor. 

Na de middelbare school heb ik een paar jaar de PABO gevolgd, omdat ik dacht dat voor de klas staan wel iets voor mij zou zijn. Nou niet dus, de enige vakken die ik leuk vond en die me daarom moeiteloos afgingen was tekenen en verhalen schrijven die ik daarna wekelijks aan de kinderen van de school waar ik stage liep ging voorlezen.

Deze periode heeft er trouwens voor gezorgd dat ik lange tijd huiverig voor het moederschap was. Tijdens mijn stage's begon  ik kinderen steeds minder leuk te vinden, grotendeels door het gedrag wat zij vertoonden, zodat ik na een paar jaar  besloot dat voor de klas staan niet bij mij paste en een punt achter deze studie zette. 

In die paar jaar tijd had ik zo'n schrik van kinderen gekregen, dat ik pas op late leeftijd moeder ben geworden, gelukkig was mijn angst voor het moederschap toen al verdwenen. En of het komt door de opvoeding die Laurence en ik aan onze kinderen gaven of dat we gewoon geluk hebben gehad, want onze jongens waren wel boefjes, die uitprobeerden waar de grenzen lagen, zowel thuis als op school, maar nooit van die "verwende ettertjes" als ik tijdens mijn stageperiodes had meegemaakt. 

Schrijven ben ik wel altijd leuk blijven vinden, zelfs het uitwerken van notulen gaf mij plezier. En ik kon ook enorm genieten van het maken van een werkinstructie of het schrijven van een procedure. Sinds we gebruik  maken van de computer is dit allemaal een stuk makkelijker geworden.  

Toen ik eenmaal op dreef raakte met  mijn website, was ik op een gegeven moment dagelijks bezig om ideeën op te doen en nieuwe verhalen te verzinnen. Ik las actuele artikelen of keek op YouTube filmpjes van influencers en dergelijke om aan schrijfstof te komen. Vanwege de situatie die door COVID-19 ontstond, was dit de manier waarop ik te werk moest gaan. Maar op een gegeven moment was de lust en inspiratie om te kunnen schrijven op en laste ik een voorlopige pauze in. 

 Eerlijk gezegd dacht ik zelfs dat het voorgoed zou zijn, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de schrijfkriebels kwamen weer tevoorschijn. Zelfs 's nachts werd ik in mijn slaap erdoor geplaagd.

 Op mijn nachtkastje heb ik al een paar jaar een notitieboekje liggen waar ik de gedachten die me uit mijn slaap houden in op schrijf. De laatste tijd heb ik weer heel wat pagina's vol geklad. Deze methode helpt mij trouwens wel om rustig te kunnen slapen, want op die manier hoef ik niet te piekeren of ik het de volgende dag nog allemall weet wat ik had bedacht, het staat tenslotte op papier. En de volgende ochtend kan ik dan met mijn aantekeningen meteen aan de slag als ik dat wil. 

 De afgelopen dagen was mijn schrijversdrift zo heftig, dat ik 's morgens tijdens het ontbijt al ongeduldig werd, omdat ik zo snel mogelijk achter mijn laptop wilde duiken, om even vlug een verhaal te schrijven of de lay-out van deze website te verbeteren. Dat even werd al snel een paar uur met het gevolg dat ik, tot ergernis van Laurence, tijdens de lunch nog in mijn nachtpon zat met mijn haar in de war en mijn onogelijke bril op de neus. Reuze charmant om naar te kijken dus, maar niet heus. 

 Dit keer ben ik wel lang met de bouw en invulling van mijn website bezig geweest. En dat was echt niet om dat het ingewikkelder was dan de vorige keer, omdat ik voor een andere provider had gekozen. Nee ik had een duidelijk beeld voor ogen hoe het eruit moest komen te zien en aangezien ik perfectionistisch ben aangelegd, heb ik meerdere keren de lay-out aangepast, omdat het nog niet naar mijn zin was, of omdat de ene pagina net iets beter uitviel dan de andere. Soms wordt ik dan ook gek van mezelf. Maar het is tenslotte geen aangenomen werk en ik bepaal uiteindelijk zelf wanneer deze website goed genoeg is om met de wereld te delen. 

Toch krijg ik ook dit keer weer de bibbers om mijn website te publiceren. Het voelt wel een beetje of ik met de billen bloot ga, wanneer ik iedereen op deze wereld de mogelijkheid geef om een inkijk in mijn persoonlijk bestaan te hebben. Terwijl ik deze zin nog een keer hardop voor mezelf uitspreek, besef ik hoe kwetsbaar dit is. 

 Maar ja, ik heb nu eenmaal A gezegd met het plan om door te gaan tot Z. En misschien zijn er maar weinig mensen geinteresseerd in wat ik meemaak en te vertellen heb. We zullen het zien. Mijn passie voor schrijven wordt er in ieder geval niet minder door.