In totaal verbleven we 15 volle dagen in Jomtien Beach, Thailand.
Jomtien of Jomtien Beach, op verkeersborden en wegenkaarten ook vaak Chom Tian geschreven, is een plaats in het district Bang Lamung van de provincie Chonburi in het oosten van Thailand. Jomtien ligt aan de Golf van Thailand, circa 150 km ten zuidoosten van Bangkok, grenzend aan de mondaine badplaats Pattaya.
Tijdens ons verblijf schreef ik iedere 2 dagen een reisverslag in mijn blog, zodat het thuisfront kon volgen hoe we ons vermaakten. Omdat de wifi alleen in de lounge van het hotel goede ontvangst had, ging ik daar meestal met mijn laptop zitten. Heerlijk in de koelte van de airconditioning. Er stond zelfs een groot bureau met stoelen, zodat ik een prima werkplek had en tegelijkertijd kon ik de gebeurtenissen van de aankomende- en vertrekkende hotelgasten bekijken. Soms typte ik mijn verhaal van te voren eerst op de hotelkamer en ging ik alleen hier naar toe om het verhaal met de bijpassende foto's op mijn blog te posten.
REISVERSLAG:
Terwijl ik op de kamer mijn verhaal aan het typen was, is Laurence de omgeving weer verder gaan verkennen. Ik zou in de lounge op hem wachten. Nadat ik hier inmiddels al een tijdje zat en hij nog niet op kwam dagen, begon ik me behoorlijk ongerust te maken, maar ineens stond hij met een grote grijns voor me. Hij had een gratis knipbeurt gehad. Dit bleken leerlingen te zijn die op deze manier ervaring opdeden. Nu heeft hij dus een echte Thaise vakantie coupe.
Wanneer we s'middags een wandeling in de omgeving gingen maken, viel het ons op dat er veel massagesalons waren.
Toen we een eind over de boulevard hadden gelopen zijn we aan de andere kant van de weg terug naar het hotel gegaan. Op een gegeven moment kwamen we langs een salon, waar je van alles voor de uiterlijke verzorging kon laten doen. Hier heb ik een manicure en pedicure laten doen en in de tussentijd nam Laurence een Thaise full-body massage (no happy end). Toen hij na een uur weer tevoorschijn kwam, zag ik dat ze hem behoorlijk onder handen hadden genomen. Daar waar hij nauwelijks spieren had gevoeld deed het nu behoorlijk pijn in zijn kuiten, maar het had hem ook wel goed gedaan.
Terwijl ik met mijn voeten in een bubbelbad zat, werden alvast mijn handen verzorgd en nagels gelakt.
Het vervoer in Thailand gebeurt veelal met een Tuk Tuk, waar je zodra hij stil staat bij een soort van halte, snel op moet springen om mee te rijden. Dit is het goedkoopste vervoer, maar dat op en af springen zag ik niet zo zitten. Ik was bang dat ik mis zou stappen en er af zou vallen. Meestal zaten deze open busjes erg vol, dus was het dringen geblazen.
Wij kozen ervoor om gebruik te maken van de vele taxi's. Deze waren voorzien van airco en hanteerden allen een vast tarief, wat voor onze begrippen niet duur was, nog minder dan een standaard buskaartje. In de hitte was het ook prettig om in een koele auto te zitten als we wat verder weg wilden gaan.
Na de lunch wilde Laurence een eindje wandelen. Hij wilde naar Boeddha Hill gaan, waar een levensgrote Boeddha staat. We waren nog maar net een kwartier aan het lopen, toen Laurence een taxi aanhield, waar we de weg verder mee vervolgd zijn. Dat was maar goed ook, want het bleek een behoorlijke klim naar deze bezienswaardigheid te zijn.
Eerst stopte de taxichauffeur halverwege, waar hij ons maande om het uitzicht over Pattaya te aanschouwen. Hier was het al behoorlijk druk, met fotograferende mensen. Wij hebben hier natuurlijk ook foto’s gemaakt.
Daarna bracht hij ons verder de berg op naar de “Big Boeddha”. Hij vroeg ons of hij op ons moest wachten om ons weer terug naar het hotel te brengen. Daar hebben we dankbaar ja op gezegd. De prijs was het, wat mij betreft, waard met deze warmte.
O ja nog even over het weer. Het is hier iedere dag in de ochtend 23 graden en dat loopt op tot 30 graden. Maar doordat er een briesje staat is het wel uit te houden. Als we ons bewegen in een traag tempo.
Het is inmiddels algemeen bekend dat Laurence en ik graag winkelen en in het buitenland is één van de dingen waar Laurence naar op zoek gaat een winkelcentrum en het liefst zo groot mogelijk. We hebben hier veel winkelstraten gezien met kleine lokale winkeltjes, markten en zelfs rijdende winkeltjes. Dit waren een soort bakfietsen met een stellage waar alle waar, bijvoorbeeld jurken, op uitgestald was. Maar ook hebben we een winkelcentrum bezocht wat in groot contrast stond hiermee en waar de meest dure merken verkocht werden.
Het shopping centrum wat Laurence had uitgezocht, Central Festival genaamd, was 6 etages hoog. Hierin waren niet alleen allerlei winkels in gevestigd, maar ook beauty salons, eetgelegenheden en een bioscoop.
Bij binnenkomst kwamen we meteen op een afdeling waar allerlei merken cosmetica werden verkocht. Ieder gerenommeerd merk was ruim vertegenwoordigd. Luilekkerland voor vrouwen, dus ook voor mij. De hele beneden etage was dat trouwens, want naast cosmetica werden er ook tassen en schoenen van allerlei merken verkocht. Er hingen dan eigenlijk wel aardige prijzen aan. Maar je kon hier in allerlei kleuren wat van je gading vinden.
We hebben enorm genoten van deze vakantie en alleen gedaan waar we zin in hadden en het is nog steeds een mooie herinnering. We hadden nog wel een aantal dingen op ons verlanglijstje staan waar we niet aan toe zijn gekomen, dus een goede reden om nog een keer terug te gaan naar dit land dat, als het aan Laurence ligt, zeker nog een keer gaat gebeuren
Maar aan alle goed dingen komt een eind en moesten we afscheid nemen van de lieve mensen in het hotel die zo goed voor ons hadden gezorgd.
En gingen we op weg naar het vliegveld om aan onze terugreis te beginnen. Het vliegveld in Bangkok is groot en altijd druk, maar alles verliep voorspoedig tot we bij de gate kwamen waar we in het vliegtuig zouden stappen. We moesten nog even wachten en terwijl we daar met onze medepassagiers zaten, was er een jong echtpaar met hun ouders en een klein meisje van ongeveer 2 jaar, die het telkens op een krijsen zetten. Ee waren al mensen die zeiden te hopen dat ze niet bij hun in de buurt kwamen te zitten, maar wij dachten nog "Ach het is een klein kindje wat moe is , het zal wel mee vallen".
Helaas was dit niet het geval. De hele familie zat in het vliegtuig achter ons en hadden zoveel handbage dat ze onze ruimte ook al in beslag hadden genomen, waardoor onze handbage verderop in het vliegtuig opgeborgen moest worden. Dus alles wat we tijdens de reis nodig hadden, hebben we er eerst maar uitgehaald.
Tot overmaat van ramp zat het meisje op schoot achter Laurence en ze heeft, buiten dat ze contstant aan het jengelen was, bijna de gehele reis tegen de rug van Laurence zijn stoel zitten schoppen. Ouders en grootouders vonden het niet nodig om te waarschuwen. Dus de terugreis, was enigszins een domper, maar we lieten ons niet kisten en kregen steun van het echtpaar wat naast ons zat.
Eenmaal geland op Schiphol om 09.00 uur s'morgens, stond ons een nieuwe verrassing te wachten. We waren de laatsten die uit het vliegtuig stapten, vanwege onze handbagage en werden opgewacht door de Marechaussee. Je schrikt toch even, maar ik werd meteen gerust gesteld, dat het niets ernstigs betrof. We hadden een openstaande bekeuring en omdat we van een Internationale reis kwamen en in België woonachtig waren, moesten we deze eerst voldoen. Laurence wist van niets, terwijl de bekeuring op zijn naam stond, maar later bleek, toen hij de papieren zag, dat ik de boosdoener was. Ik had te hard gereden, Oeps.
Terwijl ik aan het wachten was en alvast de koffers van de band mocht halen, terwijl Laurence alles met de Marechaussee afhandelde, ontving ik een appje van onze oudste zoon met de vraag of we al geland waren. Ik verwachte niet dat er iemand ons op Schiphol zou opwachten en toen ik de mensen afspeurden die aan de andere kant van het glas stonden te wachten, zag ik ook geen bekende.
Maar wat voor een leuke verassing stond ons te wachten toen we uiteindelijk de aankomsthal in kwamen en onze oudste zoon plotseling voor mij stond. Hij was die ochtend vroeg met de trein naar Schiphol gegaan om ons te verwelkomen. Zo lief en hij zou het nooit toegeven, maar volgens mij had hij ons wel een beetje gemist. De jongste kon er helaas niet bij zijn, want die had die ochtend een tentamen. Maar eenmaal aangekomen in Breda, zijn we met zijn vieren als afsluiting van onze vakantie gaan lunchen.
Bij terugkomst nog even een laatste kop koffie op Schiphol. De dikke truien moesten weer aan, want het was hier tenslotte nog winter.