DONDERDAG 5 MAART 2020
Van de week zat ik bij de kapper en omdat het daar nogal druk was en ik niet alleen geknipt maar ook gekleurd moest worden, heb ik er enige uren doorgebracht. Hierdoor kwam ik in de gelegenheid om de volledige &C (de glossy van Chantal Janzen) te lezen. Het was weliswaar de uitgave van januari, maar het blad boeide mij van begin tot eind enorm. Meestal is dat niet het geval met de bladen die bij de kapper liggen en lees ik altijd maar een paar artikelen, waarna ik het voor gezien hou en doorga naar het volgende blad. Vooral de roddelbladen kunnen mij niet bekoren. Het zou mij een worst zijn wie met wie (al dan niet vreemd) gaat, of hoe de BN-ers hun vakantie doorbrengen etcetera.
Maar voor het blad van Chantal heb ik een zwak, en niet op de eerste plaats omdat ik haar een te gek mens vind en een goede vakvrouw, maar zij schroomt in haar blad niet om zichzelf een spiegel voor te houden en haar zwakheden te benoemen en soms zelfs uit te vergroten. Deze januari uitgave behandelde het onderwerp verslaving en in enkele artikelen herkende ik mezelf. Zoals in het interview met Fred van Leer waarin hij heel openlijk over zijn koopverslaving spreekt. Hoewel het bij hem heel extreem is, herken ik het gevoel wel.
Zelf ben ik gek op boeken. Ik hou niet van een E-reader, hoeveel boeken je hierin ook kwijt kunt. Ik moet een boek kunnen voelen en het papier kunnen ruiken. Waar ik niet van hou zijn bibliotheekboeken, het moeten door mijzelf aangeschafte of cadeau gekregen nieuwe boeken zijn. Ik ben nogal vies uitgevallen bij een tweedehands boek. en dan vooral de boeken die door heel veel mensenhanden zijn gegaan via een uitleensysteem. Je weet nooit in wat voor huishoudens en bij wie deze boeken geweest zijn. Dit geldt natuurlijk ook voor bladen, daarom heb ik bij thuiskomst van de kapper allereerst mijn handen uitgebreid gewassen. Na het lezen van een blad dat door meerdere mensen al is betast, heb ik altijd het gevoel of al het vuil van deze voor mij onbekende figuren aan mijn handen hangt en voel ik mij pas weer fris als ik een flinke straal water en veel schuimig zeep door mijn handen heb gehad. (Opmerking: dit was nog net voor Corona)
Door mijn, in de loop der jaren, toegenomen gewicht en mijn bourgondische inslag wat eten betreft, heb ik een enorme hoeveelheid aan kookboeken, maar ook even zovele dieetboeken. Dit is de laatste jaren, naast mijn eetverslaving, een evengrote behoefte om te hebben. In de foto hierboven is een greep hieruit te zien. Misschien dat ik in mijn onderbewustzijn hoop dat deze boeken ervoor zorgen dat ik uiteindelijk weer een slank lichaam zal hebben. Dus las en lees ik af en toe nog alles wat ik over afvallen maar kon vinden en probeerde ik ook alles uit. Van sapjes tot shake's, wat allemaal tot gevolg had dat mijn lichaam net zo hard groeide als mijn boekenkast. Mijn laatste aanwinst op dit gebied is van een paar weken geleden het SIRT dieet. Dit is het dieet waar zangeres Adele enorm mee is afgevallen. Als ik dan een artikel hieromtrent lees wordt ik zo nieuwsgierig dat ik het boek MOET hebben. Het dieet zal ik niet gaan volgen, maar ik ga er vast wel wat van over nemen.
Door mijn jarenlange ervaring omtrent diëten en lijnen, heb ik inmiddels wel in de gaten waar ik dik van wordt en heb ik sinds een halfjaar ook door hoe ik moet eten om af te vallen. Uit al mijn dieetboeken kan ik wel wat goeds halen wat voor mij werkt, maar ik weet inmiddels dat het voor mij geen dieet is maar een levenslange lifestyle van eten. Of dat ik, nu ik dit weet, geen dieetboek meer ga aanschaffen durf ik niet te zeggen, want ik blijf nieuwsgierig op dit gebied en hoopvol om ooit het perfecte dieet te vinden, wat lekker is, weinig moeite kost en waarbij de kilo's vet als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar ik ben bang dat dit een ijdele hoop is. Misschien moet ikzelf maar zo'n boek gaan schrijven, ervaring genoeg inmiddels.