Op de bovenstaande foto ben ik een dertiger, mijn pa zit aan de rechterkant naast mij en Laurence, uiterst rechts, is hier ook nog een broekie
6 JUNI 2021
Met regelmaat denk ik de laatste tijd aan de jaren voor mijn dertigste, toen ik moest lachen om iedere vrouw die met haar gewicht bezig was en het over haar probleem om af te vallen had. Ik was broodmager en kon alles eten wat ik lekker vond, hoefde niet uit te kijken als ik trek in een gebakje had en het uitrekenen van de hoeveelheid calorieën die ik daarmee naar binnen werkte, was een ver van mijn bed show.
Het was een tijd dat ik nog fanatiek aan klassiek ballet deed en bijna iedere dag na mijn werk op de tennisbaan stond om lekker een balletje te slaan.
Had ik toen maar geweten wat mij later te wachten zou staan, met mijn nonchalante eetgedrag en de gedachte dat ik niet dik kon worden. Toen ik met al het sporten stopte kwam ik natuurlijk vanzelf wat kilo's aan, maar er gingen geen alarmbellen rinkelen, want Laurence vond dat ik er beter uit ging zien en geen rammelend skelet meer was.
Door de jaren heen werden de kilo's beetje bij beetje meer en iedere keer had ik een excuus, onder andere dat ik inmiddels toch twee kinderen had gekregen en ik nu eindelijk een normale maat kleding had. Ik was van maatje 32/34 gegroeid naar maat 40 en ik ging gewoon door met eten waar ik trek in had. We aten wel altijd verse groenten en ik at fruit en ook aten we mager vlees en vis, smeerden Becel op ons brood, dus op zijn tijd wat chips en friet met mayo en lekker uit eten zag ik niet als een probleem.
Maar toen kwam er een vervelende periode in mijn leven met veel zorgen en ik ging troost eten, want klagen was niets voor mij. Toen ik me realiseerde dat het ineens wel hard ging met mijn gewicht en ik in een jaar tijd meer dan tien kilo was aangekomen, wilde ik dit een halt toe roepen. Ik ging naar een diëtiste en tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat ik te weinig at. Na een aantal maanden een eetpatroon gevolgd te hebben wat zij voor mij had opgesteld, gaf de weegschaal nog meer kilo's aan dan voorheen. De moed zakte mij in de schoenen. Vanaf toen is het verder mis gegaan.
Op de foto rechts ben ik midden veertig en hoewel ik hier al vond dat ik te dik was, zou ik nu willen dat ik het gewicht had, wat ik toen woog.
Op deze foto ben ik midden vijftig, al flink wat dikker, maar nog niet de top bereikt. Dit is kort voordat ik merk dat de overgang bij mij zijn intrede heeft gedaan
Inmiddels kamp ik al jaren met flink overgewicht en ben ik door het volgen van diverse diëten door de jaren heen aardig aan het jojoën gegaan met als resultaat een verontrustend hoge BMI waarde.
Dat er drastisch verandering in mijn eetpatroon moest komen, werd ik mij echt bewust toen ik lichamelijk zoveel klachten kreeg dat ik uiteindelijk vanwege mijn gezondheid moest stoppen met werken.
Psychisch had ik natuurlijk al jaren last van mijn overgewicht, maar deelde dat niet met anderen. Ik deed er zelfs een beetje lacherig over en dreef de spot met mijzelf om maar niet te laten merken hoe erg ik eronder gebukt ging.
Mijn zus was er op een dag wel van op de hoogte, maar wist niet hoe zwaar ik met dit probleem kampte. Doordat zij in de overgang raakte, kreeg zij voor het eerst ook met wat overgewicht te maken. Deze fase had ik al achter de rug en ook de kilo's die er in deze tijd bij kwamen, kon ik niet tegen houden. Toch snoepte ik nauwelijks en bij verjaardagen op het werk, sloeg ik meestal een gebakje of andere traktatie af. Ik dronk en drink nog steeds geen alcohol, ik rook niet, ook nooit gedaan, en ik hou niet van zoetigheden.
In 2019 gingen mijn zus en ik met wederzijdse partners op vakantie naar Italië. Mijn zus en haar man gingen een week eerder en verbleven op een vaste plek in een villa in de bergen, terwijl ik met Laurence een rondreis door het Noordelijke gebied van Italië ging maken. Aan het begin van onze vakantie zouden wij eerst een paar dagen bij mijn zus en zwager verblijven.
Tijdens dit verblijf in het zonnige Italië, viel alles op zijn plek. Op de eerste avond kwam het gesprek tussen ons al weer snel op het teveel aan kilo's. Ik had inmiddels mijn recordhoogte qua gewicht bereikt en durfde tegen niemand meer te zeggen hoe zwaar ik nu woog. Al pratende wisten mijn zus en ik ineens hoe we elkaar beter konden helpen in deze strijd.
Italië 2019 - Ik ben de zestig gepasseerd en
lijk hier wel een maffia madame.
Met een hoop lol en enthousiasme popten er allerlei ideeën bij ons op. Na onze vakantie zouden we ons eetpatroon gaan aanpassen door voornamelijk minder koolhydraten te gaan eten. Het Keto-dieet kwam zelfs ter sprake en mijn zus, die af en toe zo gek als een deur is, riep meteen: "O, Kaat en Keet aan het Keto-dieet" en zo verzon ze nog meer van dit soort leuzen. Maar dit dieet lieten we al gauw terzijde, want dat vonden we toch te drastisch. Hoewel we wel wat richtlijnen van dit dieet hebben gebruikt. Die avond waren we ook al druk aan het googelen wat het allemaal in ging houden voor ons.
Nadat we beiden enige tijd bezig waren met het invullen van de Keto-calculator sloeg de meligheid zoals gewoonlijk nog meer toe. Nicole verzon allerlei rare leuzen op het Keto-dieet. We kwamen niet meer bij van het lachen en aan de andere kant van de kamer werden we door mijn zwager en Laurence toegesproken om rustiger te zijn. Zij zaten immers voetballen te kijken. Nou dit werkte natuurlijk averechts en moesten we nog veel meer lachen.
Ondanks alle gekkigheid van die avond, had mijn zus besloten dat, zodra ze thuis was, het roer om zou gooien wat eten betreft. Het werd tijd om de zakken chips en chocolade en alle andere ontzettend lekkere, maar ook zo slechte dingen te laten staan. En haar man moest er tevens aan geloven.
De weken die daarop volgden, hielden we elkaar op de hoogte hoe we het aanpakten, van welke apps we gebruik maakten en deelden ook de nodige recepten met elkaar.
We legden onze doelen vast en welke beloningen we onszelf toezegde voor een bepaald behaald resultaat. Doordat mijn zus meteen na haar vakantie begonnen was, terwijl ik nog met Laurence op rondreis door Italië was, had zij twee weken voorsprong op mij.
Tijdens onze vakantie had Laurence mij toegezegd dat hij met mij samen koolhydraatarm ging eten, maar alleen de maaltijden die hij thuis at. Naar zijn werk zou hij nog brood meenemen voor de lunch. Hij hield woord en vanaf de eerste dag dat we weer thuis waren aten we koolhydraatarm, vanaf het ontbijt tot en met het avondeten.
Door de steun van Laurence en mijn zus, lukte het me dit keer om in ruim een jaar tijd bijna 20 kilo kwijt te raken. Daarna stond het stil en langzaamaan verdween mijn motivatie. Ik verviel met regelmaat weer in het patroon van eten wat ik lekker vond en soms geen maat weten te houden. Toch kwam ik dit keer niet veel aan. Waarschijnlijk was de angst om weer zwaarder te worden, zo groot, dat ik doordeweeks mij nog wel redelijk in de hand hield en de meeste maaltijden die ik dan nuttigde koolhydraatarm waren. Tevens ging ik bijna iedere ochtend op de weegschaal staan om mijn gewicht in de gaten te houden.
Juni 2021 - weekend in Groningen,
65 jaar oud en inmiddels 18 kilo lichter.
Inmiddels ben ik in nu twee jaar verder en zijn er sowieso 18 kilo permanent af gebleven, maar ik wil meer.
Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, verblijven we voor een lang weekend in het van der Valk hotel Zuidbroek, Groningen. We zijn de afgelopen dagen alleen maar uit eten geweest en hebben met regelmaat wat lekkers bij de koffie genomen. Morgen, maandag, gaan we weer naar huis en dan ben ik van plan om de draad weer op te nemen, voor de zoveelste keer. Dinsdagochtend is het eerste wat ik doe, na het opstaan, op de weegschaal staan en ik hoop dat ik niet teveel hoef te schrikken.
Ik vraag mij de laatste tijd af, of ik beter op mijn gewicht had gelet, als iemand mij had gewaarschuwd voor de klachten die ik zou krijgen naarmate ik ouder werd ten gevolge van dit overgewicht. Als ik mij had gerealiseerd dat je als vrouw zijnde tijdens de overgang sowieso in gewicht gaat toenemen vanwege de verandering in hormonen, had ik dan dit overgewicht kunnen voorkomen?
En had ik meer aan lichaamsbeweging gedaan als ik van te voren maar enigszins had vermoed dat ik problemen zou krijgen met mijn gewrichten en slijtage in mijn knieën?
Het zijn allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet, maar ik denk wel dat ik in ieder geval er meer rekening mee had gehouden en eerder toch beter op mijn gewicht had gelet.
Soms zie ik in de stad wel eens jonge mensen van begin twintig, die al behoorlijk zwaar zijn, met een grote zak friet of een ijsje lopen en dan zou ik ze het liefst willen waarschuwen. Ik was op die leeftijd niet eens half zo dik, hoe moeten zij er uit zien als ze mijn leeftijd hebben bereikt en op deze voet verder gaan? Ik mag trouwens nog van geluk spreken dat ik tot nu toe geen ernstigere aandoeningen heb gekregen, zoals een hart- of herseninfarct. Maar mijn bloeddruk is wel de laatste tien jaar dusdanig gestegen dat ik er medicijnen voor moet slikken.
Ik ben er inmiddels achter, dat het niet alleen mijn eetpatroon is wat tot overgewicht heeft geleid, maar ook een gedeelte genetisch is bepaald. Mijn vader was slank, maar mijn moeder daarentegen is na haar dertigste ook een stuk dikker geworden en had last van overgewicht. Mijn zus is een heel stuk slanker dan ik ben en dat komt echt niet omdat zij niet zou snoepen of gezonder eet.
Ik zie het ook bij mijn kinderen, de oudste heeft aanleg om snel dik te worden, dat hij diabeet is, heeft daar ook nog invloed op. Daarbij is hij erg Bourgondisch ingesteld. De jongste is super slank en heeft de bouw van mijn man. Hij is ook wel een lekkerberk, maar met regelmaat is hij bewust met zijn gewicht bezig en welke invloed voeding daarop kan hebben. Ik verwacht niet dat hij snel dik zal worden.
Maar dinsdag is weer de eerste dag van een nieuw begin en hopelijk kan ik nu weer wat kilo's kwijt raken, nadat ik een tijdje geen dieet heb gehouden. Misschien dat mijn lichaam dan weer wakker geschud wordt en mijn stofwisseling zich versneld. Ik moet het ondanks alle goedbedoelde steun uiteindelijk toch allemaal zelf doen. De knop moet dinsdag weer om, nu nog even genieten.