ZATERDAG 12 MAART 2022
In april van dit jaar is het 30 jaar geleden dat de oudste geboren is en ik dus voor het eerst moeder werd. Ondanks dat het al heel wat jaren geleden is voelt het soms of het gisteren was. Ik kan me alles nog zo haarscherp herinneren. Misschien komt het, omdat alles niet volgens het boekje verliep en er al wat complicaties waren tijdens de zwangerschap.
Ik liep al vanaf het begin, op mijn eigen verzoek gezien mijn leeftijd, voor controle bij een gynaecoloog in het ziekenhuis in Dordrecht.
Wij woonden toen in Numansdorp en ik wilde niet thuis bevallen of op het laatste moment naar het ziekenhuis moeten. Dan was ik namelijk aangewezen op een ziekenhuis in Rotterdam, wat op dat moment niet zo goed bekend stond.
Ondanks dat mijn huisarts geen aanleiding zag om mij door te sturen naar een specialist, gaf hij toch gehoor aan mijn verzoek.
Ik denk dat ik een voorgevoel heb gehad, want na een voortreffelijke eerste 3 maanden, kwam de eerste kink in de kabel. Ik verloor ineens bloed en moest in allerijl naar het ziekenhuis. Daar werd door de gynaecoloog meteen een echo gemaakt en alles bleek gelukkig in orde te zijn. De placenta, die toen nog voor de "uitgang" lag, had het bloeden veroorzaakt. Niets aan de hand, gewoon even een paar dagen rustig aan doen. Dit euvel heeft zich nog een paar keer, met tussenpozen, herhaald en de laatste keer was toen ik bijna 5 maanden zwanger was.
Ik was net op mijn werk, in den Haag, aangekomen toen het weer mis ging. Mijn vriendin, die tevens collega was, heeft mij met mijn auto naar het ziekenhuis in Dordrecht gebracht. Mijn man was inmiddels ook al gewaarschuwd en kwam tegelijk met ons daar aan. Vanaf dat moment moest ik stoppen met werken, dus ging ik de ziektewet in.
Alles ging daarna prima tot ik op een gegeven moment tijdens een controle, van de gynaecoloog te horen kreeg, dat ik naar huis mocht om mijn koffer te pakken en mijn man te waarschuwen, want ik moest opgenomen worden. Ik was 30 weken zwanger en bleek zwangerschapsvergiftiging te hebben. Na een paar dagen mocht ik naar huis, maar de resterende weken bestonden uit volledige rust en heel veel controles. Toen ik bij 38 weken op controle kwam, het was een dag na Pasen, vertelde de gynaecoloog mij dat het kindje erg klein was en dat ik de volgende dag ingeleid zou worden. Tijdens een zwangerschapsvergiftiging groeit een baby nog nauwelijks meer.
Op woensdag 22 april 1992 melde ik mij met manlief samen om 08.00 uur op de afdeling gynaecologie. Ik werd naar een verloskamer gebracht en er werd een begin gemaakt met de inleiding. Tegen Laurence werd gezegd, dat hij nog wel naar zijn werk mocht, want het kon nog wel een dag duren voor de weeën zouden doorzetten. Eind van de ochtend was hij echter al terug, want ik kreeg buiten verwachting heftige weeën.
Ik zal verder niet in details treden, maar uiteindelijk heb ik 3 dagen, met uitzondering van de nachten, op de verloskamer doorgebracht. Donderdag avond werd ik naar een kamertje voor mij alleen gebracht en kreeg ik iets om te slapen, want ik was uitgeput. De volgende dag moest ik echt gaan bevallen, met een ruggeprik. Uiteindelijk is onze oudste op vrijdag 24 april 1992 om 16.36 uur, met behulp van vacuum, geboren.
Met een gewicht van 2810 gram en 42 cm lang, vond de gynaecoloog hem kleiner dan hij had verwacht. Door de gecompliceerde bevalling was er meteen een kinderarts aanwezig om hem te onderzoeken. Ik hoorde niet veel van wat er gezegd werd, maar lag alleen maar te luisteren of ik ons kindje hoorde huilen. Hij had namelijk de navelstreng om zijn nek gewikkeld gehad, waardoor ik even had moeten stoppen met persen en hij een beetje blauw ter wereld kwam.
Maar hij deed het goed en s'avonds stond hij dan ook in een klein wiegje naast mijn bed, toen de opa's en oma's en ooms en tantes op bezoek kwamen. Natuurlijk had ik meteen de hele familie op bezoek, want het was van beide kanten het eerste kleinkind. Mijn zusje werkte in het ziekenhuis dicht bij de afdeling gynaecologie en was na de geboorte al in de verloskamer komen kijken.
Toen het bezoek op het punt stond om naar huis te gaan, begon mijn hoofd te suizen, dit waren de bijwerkingen van de zwangerschapsvergifiting en de langdurige bevalling. Laurence was na het bezoekuur ook meteen weggegaan, hoewel hij wel langer mocht blijven, maar ook hij was moe en wilde vroeg naar bed.
Toch moest ik niet lang daarna hem bericht geven dat hij terug moest komen. Het ging niet goed met de baby, hij kon zich niet warm houden en kon geen drinken binnen houden. Hij kwam op de couveuse afdeling te liggen met een hoofdinfuusje, een sonde met dripvoeding en in een warmhoud bedje. Daar is hij tot 29 april, onze trouwdag, moeten blijven. Ook ik moest in het ziekenhuis blijven, maar op 30 april ging alles zo goed en mochten we beiden naar huis.
We hebben hem twee namen gegeven, maar zijn eerste naam en tevens roepnaam betekend donkere strijder, wat natuurlijk goed gekozen was. De namen hadden we gevonden in een namenboek wat we opgestuurd hadden gekregen van familie uit Amerika.
Met de zwangerschap en de geboorte van onze tweede zoon is het wel iest beter gegaan. Toen ik vier jaar na de geboorte van de oudste, voor het eerst weer op controle kwam bij dezelfde gynaecoloog, wist deze en een aantal verpleegkundigen nog wie ik was en hoe de eerste bevalling was gegaan. Maar ook nu moest ik eerder stoppen met werken, om volledige rust te houden. Al was het een paar weken later dan bij de eerste, kreeg ik opnieuw zwangerschapsvergiftiging en eveneens werd ik bij 38 weken ingeleid.
De gynaecoloog zei dat ze me dit keer niet zo lang zouden laten liggen met weeën. Op maandag 30 september 1996, werd ik s'morgens ingeleid en toen in de loop van de dag werd gezegd dat ik dezelfde dag nog zou bevallen, was ik verbaasd. Het zat zo in mijn hoofd om er een paar dagen over te doen. Voor Laurence daarentegen kwam het goed uit. Hij vond het wel een prima datum, goed voor het ontvangen van de kinderbijslag. Waar een man al aan denkt op zo'n moment.
Net voor 18.00 uur kwam onze tweede dan ook ter wereld. Ik vond het een grote baby, maar hij woog maar net zes pond. De gynaecoloog zei dan ook dat ik maar eens moest kijken naar de andere kinderen die net geboren waren, dan zou ik zien dat hij ook maar een kleintje was. De namen die we hem hebben gegeven hebben we in hetzelfde Amerikaanse namenboek gevonden.
Helaas kwam hij de volgende dag, toen we al klaar stonden om naar huis te gaan, net als zijn broer toendertijd, op de couveuse afdeling te liggen. Zelfs op de intensive care van deze afdeling, aan allerlei toeters en bellen. Ik vond hem namelijk te rustig, voor het kind wat zo beweeglijk was geweest in mijn buik. Na onderzoek bleek dat hij een infectie had waarbij zijn bloedplaatjes afnamen. Hij moest uiteindelijk 14 dagen in het ziekenhuis blijven.
Het waren spannende en enerverende weken voor mij. Ik wilde er zijn voor de oudste, in Numansdorp, maar zodra hij naar de kleuterschool was, sprong ik in de auto om naar het ziekenhuis in Dordrecht te rijden. Dan bleef ik daar een paar uurtjes om voor onze jongste te zorgen. Een aantal dagen ben ik ook, als ik zijn broer uit school had gehaald, weer terug gegaan.
Toen de jongste dan ook na 2 weken naar huis mocht, was dat natuurlijk een enorm feest. Het ging goed met hem, al moesten we wel voorzichtig met hem zijn. Dat iedereen zich daar aan hield zorgde zijn grote broer wel voor. Zo werden kinderen die kwamen spelen gesommeerd om eerst hun handen te wassen voordat ze naar de baby mochten kijken en hij wilde ook dat kraamvisite maar één keer een kijkje in de wieg namen. Zo niet dan sprak hij de betreffende persoon toe met "Je hebt toch al een keer gekeken". Het was vanaf het begin al duidelijk dat ze lange tijd een hechte band zouden hebben.
En nu zijn het beiden twee prachtige volwassen kerels. De oudste wordt in april 30 jaar en een half jaar later wordt de jongste al weer 26 jaar oud. De tijd gaat snel, maar soms wil ik even stilstaan bij het verleden. Mijn beiden zwangerschappen en bevallingen heb ik dan niet als heftig of zwaar ervaren en als ik het over moest doen met hetzelfde vooruitzicht, dan zou ik het zo weer doen. Wat men zegt, dat je er veel voor terug krijgt, is absoluut waar. Zelfs tijdens de periodes dat ik ze af en toe wel achter het behang had willen plakken, want het waren ook twee boefjes, had ik ze niet willen en kunnen missen. En dat geldt nog steeds en ik ben ontzettend trots op beide kerels.
