ZATERDAG 12 MAART 2022
Op de dag dat we trouwden was ik zeker geen traditionele bruid en onze trouwerij was ook niet bepaald een standaard gebeuren. Het begon eigenlijk al met het huwelijksaanzoek. Laurence heeft mij nooit ten huwelijk gevraagd.
Wij woonden al een aantal jaren samen toen hij op een zondag zei: "Volgend jaar, op vrijdag 29 april 1988, gaan wij trouwen". Ik was zo overdonderd, ondanks dat ik wist dat Laurence graag getrouwd wilde zijn, dat ik sprakeloos was en eigenlijk alleen maar zei:"Oké".
Nadat we een tijdje plannen hadden gemaakt, hoe we het wilden hebben en een geschikte locatie hiervoor hadden gevonden zijn we in ondertrouw gegaan. Inmiddels hadden we de nodige mensen, zoals onder andere onze ouders, gevraagd om vanaf 29 april t/m de maandag erop vrij te nemen, zonder dat we te veel prijs gaven wat we van plan waren.
De trouwkaarten heeft Laurence zelf ontworpen en getekend, waarna we ze hebben afgedrukt met een kopieermachine. Op de buitenkant stonden twee losse stoelen en binnenin de kaart werd dat een tweepersoonsbank.
We hadden twee verschillende teksten, één was voor de mensen die van het begin tot einde bij het "feest" zouden zijn en de andere was voor de mensen die we voor onze receptie hadden uitgenodigd.
Ik wist altijd al dat, als ik ooit zou trouwen, dit niet in een traditionele trouwjurk wilde doen en met wat wij van plan waren met onze trouwdag, zou dat ook niet handig zijn geweest.
Mijn trouwkleding, die ik heb laten maken, bestond uit een zandkleurig leren mantelpakje met korte rok. Hierbij droeg ik een zwarte zijden blouse, zwarte leren pumps met hoge hakken en een zwarte leren clutch als handtas. Ik was toen een stuk slanker, nog goed ter been en liep met regelmaat op zulke hoge naaldhakken die mijn gewicht nu niet meer zouden dragen en waarbij de hakken direct zouden afbreken.
Laurence had een pak van Italiaanse snit in een aantal tinten donkerder dan mijn pakje en droeg hieronder een dunne zwarte coltrui en zwarte leren veterschoenen met enorme punten.
Onze trouwringen, die we overigens geen van beiden meer dragen, hebben we laten maken bij een goudsmid. Iedere ring is gemaakt van een opgerold "lapje" goud. Daardoor zijn de ringen ongelijk van vorm, maar uniek, mede doordat ze speciaal naar ons eigen idee en uitsluitend voor ons gemaakt zijn.
Ons trouwfeest heeft in totaal vier dagen in beslag genomen. Op vrijdag zijn wij om 15.00 uur getrouwd, onze getuigen waren mijn vader en de man van mijn schoonzus. Onze beider oma's leefden nog en waren, net als twee opa's van Laurence, ook van de partij. Omdat zij beiden doof en slechthorend waren, had de ambtenaar van de burgerlijke stand de tekst voor hun op papier gezet, die we na afloop meekregen. Dit was heel bijzonder, want wie kan na jaren huwelijk nog precies teruglezen wat er tijdens de huwelijksvoltrekking is gezegd.
Na de huwelijksvoltrekking zijn we, nadat we eerst nog bij ons thuis koffie en thee met taart hadden genuttigd, met de naaste familie en een paar vrienden naar een vakantiepark vertrokken, waar we een aantal villa's hadden gehuurd voor een lang weekend.
De locatie hadden we aan de mensen die we meenamen niet van te voren meegedeeld. Het enige wat bij hun bekend was, waren de datums en de kleding die ze moesten meenemen.
Bij aankomst op het vakantiepark, de Kempervennen van Centerparcs, werden de villa's en slaapplaatsen verdeeld en daarna zijn we in het nabijgelegen Valkenswaard naar een restaurant gegaan waar we een diner hadden geregeld. In een aparte zaal was de tafel voor ons mooi gedekt en mijn moeder was hoogst verbaasd dat de menukaart identiek was aan onze trouwkaarten, maar die hadden we natuurlijk ook zelf gemaakt. Tot in de late uren hebben we hier de dag afgesloten, van het heerlijke eten genoten en met elkaar gebabbeld, alles vrij relaxed.
De volgende ochtend, 30 april was toen nog koninginnedag, zijn we met een zwager en een vriendin, die beiden goed konden fotograferen, in het park een fotoserie gaan maken, die afweek van een traditionele reportage. De Kempervennen was toendertijd het eerste park van Centerparcs, wat in een nieuw jasje was gegoten en had net de verbouwing achter de rug. Met een overdekt centrum wat een subtropische uitstraling had en daarom was het leuk om hier de foto's te maken.
Intussen werd op het grasveld bij de villa's een terras gemaakt en voorzien van tafels, stoelen en parasols, want het was heel zonnig weer. In het middelste huis, waar wij zelf in verbleven, kwam een bierpomp en kratten drank en buiten stond een lange tafel met kopjes en schotels, koffie en theekannen en allerlei zoete snoeperijen. Ook was de hele villa versierd met slingers en de felicitatiekaarten die we ondertussen hadden ontvangen.
Toen wij terug waren van het fotograferen, kwamen al vrij snel de eerste gasten voor de receptie. Familieleden, vrienden en collega's.
De jongere broer van mijn man stond achter de tap en de zus van Laurence zorgde samen met een vriendin dat iedereen van eten en drinken werd voorzien. Wij konden op ons gemak met alle gasten in gesprek en iedereen genoot van de relaxte sfeer en het heerlijke weer.
Tegen lunchtijd werd de lange tafel voorzien van bordjes, bestek en schalen met salades en stokbrood, zodat er niemand met een lege maag huiswaarts zou keren. De meeste gasten moesten toch weer een flinke reis maken. Het geheel duurde tot ongeveer 18.00 uur. Hierna zijn Laurence en ik met een aantal vrienden die alleen op de receptie kwamen, gaan eten in een van de restaurants die op het park aanwezig waren. Vermoeid maar voldaan doken we die avond laat ons bed in.
De volgende dag, zondag, kon iedereen zijn gang gaan met wandelen, zwemmen, of andere activiteiten tot s'avonds, want na het avondeten hadden we een aantal bowlingbanen gehuurd waar we de verdere avond met elkaar zouden doorbrengen onder het genot van een drankje en een hapje. Zelfs de opa's en oma's waagden zich aan het gooien van de zware bowlingballen.
Op maandagmorgen hebben we, na een gezamelijke brunch in een van de restaurants van het park, afscheid van elkaar genomen en is iedereen huiswaarts gegaan. Men had allemaal genoten van het lange feestweekend.
Alle lof komt Laurence trouwens toe, want het meeste was zijn idee. Hij vond dat ik een bijzonder huuwelijk verdiende. Het vieren van zo'n afwijkende bruiloft was toen nog helemaal niet gebruikelijk. We zeggen voor de grap weleens dat we er misschien patent op aan hadden moeten vragen.
Na het trouwen waren wij daarna nog 14 dagen vrij en in die tijd heb ik alle foto's die er gemaakt zijn laten ontwikkelen, ingeplakt en voorzien van de tekst van onze huwelijksvoltrekking. Er waren nog geen digitale camera's. We hebben vier albums, van iedere dag één, met mooie herinneringen aan onze trouwdag.
In de afgelopen jaren hebben we veel meegemaakt, we zijn een aantal keer verhuisd en hebben in diverse plaatsen gewoond, waaronder zelfs een aantal jaren buiten Nederland, lief en leed gedeeld in ziekte en gezondheid, maar het mooiste van alles, zijn we vader en moeder geworden van twee prachtige jongens. Ik hoop dat er nog heel veel jaren volgen en dat we samen nog veel mooie gebeurtenissen mogen meemaken.
