18 JULI 2020
Deze titel doet vermoeden dat een vrouw zelf kan bepalen op welke leeftijd ze moeder wordt, maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Waar een man nog op zijn 80ste een vrouw zwanger kan maken en dus vader kan worden als hij dat wil, ligt dit gezien de natuur, bij vrouwen iets anders. Een vrouw kan, zoals we weten, uitsluitend in haar vruchtbare jaren zwanger worden en dus moeder. Dan heb ik het, zoals je zult begrijpen, over de natuurlijke manier van bevrucht raken en niet met allerlei medisch kunst- en vliegwerk. Begrijp me goed ik ben hier, tot een bepaalde hoogte, niet op tegen, maar daar wil ik het in deze blog niet over hebben
Mijn moeder werd op 27-jarige leeftijd voor het eerst moeder, omdat ik werd geboren. Ze was toen ruim één jaar getrouwd en vanaf haar trouwdag was het al vanzelfsprekend dat ze kinderen zou krijgen.
Ten eerste wilden mijn ouders graag kinderen hebben en ten tweede was het in die tijd normaal dat vrouwen zodra ze getrouwd waren, stopten met werken en hun leven gingen wijden aan het huishouden en het gezin en dus kinderen kregen, als het ze gegund was tenminste.
Mijn ouders wilden graag een aantal kinderen, maar een tweede kindje liet lang op zich wachten. Mijn zusje werd pas bijna 9 jaren later geboren.
Tijdens mijn generatie is het beeld dat vrouwen hun hele leven wijdden aan het krijgen van kinderen en het opvoeden hiervan wel drastisch verandert. Niets ten nadele van de vrouwen die thuis zijn om eenzelfde leven te lijden als onze voorouders, maar het is tegenwoordig meer een eigen keus. Vroeger werden ze min of meer gedwongen, omdat de werkgever geen getrouwde vrouwen in dienst wilde hebben, maar ook om dat dit het standaard maatschappelijke beeld was. Alleen vrouwen, waarvan de man een eigen zaak had, de zogenaamde middenstand, of een boeren bedrijf, staken met regelmaat wel een handje toe in het bedrijf, maar dat werd niet echt als een baan gezien.
Wilde of moest je financieel gezien, als vrouw toch blijven werken, dan was dat in veel gevallen eigenlijk alleen mogelijk in een fabriek en dan vaak achter de lopende band.
Ikzelf ben altijd een werkende moeder geweest, die er ook nog eens er toe heeft bijgedragen dat de gemiddelde leeftijd waarop men tegenwoordig moeder wordt door de jaren heen is verhoogd. Waar mijn moeder al een "late moeder" was met haar 27 jaar, was ik dat zeker wel toen ik op 36-jarige leeftijd mijn eerste zoon kreeg en 40 jaar was bij de geboorte van mijn tweede en jongste zoon. Maar tegenwoordig kijkt men niet meer op als een vrouw van boven de 40 voor de eerste keer zwanger wordt.
Er zijn een aantal bekende dames die na hun 40ste al dan niet voor de eerste keer moeder zijn geworden. Zo was Janet Jackson 50 toen ze haar eerste kind, een zoon kreeg, en was Geena Davis al 48 toen ze beviel van een tweeling. Ook Hale Berry kreeg haar 2de kind toen ze de 45 al ruim gepasseerd was, namelijk op 47 jarige leeftijd. In Nederland hebben we de 44-jarige Katja Schuurman die binnenkort haar 2de kind verwacht.
De gemiddelde leeftijd waarop Nederlandse vrouwen hun eerste kind krijgen is in 2017 bijna dertig jaar. De gemiddeldeleeftijd waarop vrouwen hun eerste kind krijgen stijgt al jaren. Tien jaar eerder waren vrouwen ruim 29 jaar. Dertig jaar eerder waren ze 24,5 jaar.
De oorzaak hiervan is onder andere dat vrouwen tegenwoordig ook een carriere willen hebben, voor mij gold dat tenminste wel. Ik wilde niet afhankelijk zijn en mijn eigen geld verdienen. Het is inmiddels een normaal beeld dat meisjes, net als jongens, door studeren als ze daar de capaciteiten voor hebben. En de meesten willen toch dat de studie zijn vruchten afwerpt, het iets oplevert.
Zijn "late moeders, die blijven werken" daardoor slechtere moeders? Ikzelf denk van niet en dat is niet om mijzelf vrij te pleiten, omdat ik die keuze heb gemaakt. Voor mij was de reden dat ik bleef werken, dat ik voor mijn functie (leidinggevende van een productie afdeling in een ziekenhuisapotheek) mij niet voor 100% maar 200% had moeten bewijzen. Ik gaf namelijk toendertijd leiding aan voornamelijk mannen, op de afdeling van het bedrijf waar ik werkte, werkten maar weinig vrouwen en daar heerste toen een mannencultuur.
Ik wist dat wanneer ik mijn baan op zou zeggen en volledig thuis zou blijven voor de kinderen, ik een vervelende moeder zou worden, die constant haar kinderen bij haar wilde hebben in de angst dat ze iets zou overkomen of ze iets verkeerds zouden doen. Als een kloek dus die op haar jongen gaat zitten. Ze zouden absoluut geen vrijheid hebben gehad en ik weet niet of we dan zo'n hecht gezin zouden zijn geweest. Ik ben wel minder uren gaan werken, zodat ik toch ook tijd met mijn kinderen door kon brengen. En als we uit gingen, waar naar toe dan ook, de kinderen gingen altijd mee. Tijdens de schoolvakanties verdeelden Laurence en ik de weken en ieder nam afzonderlijk van elkaar 3 weken vrij, zodat de kinderen in hun eigen omgeving konden blijven. Tijdens de schooljaren zijn ze wel een aantal jaren naar de BSO geweest, maar nooit in de vakanties, tenzij ze dit zelf wilden.
Als ik foto's van onze kinderen zie toen ze nog klein waren, staan ze er meestal lachend op en als ik zie hoe ze zijn opgegroeid ben ik ontzettend trots op ze. We hebben ze opgevoed met normen en waarden, het zijn evenwichtige mensen geworden, met een eigen mening, maar met respect voor anderen. Allebei onze zoons zijn inmiddels volwassen. Ook al zie ik ze niet meer iedere week of zelfs een aantal maanden niet, hun geluk gaat voor mij boven alles. Ik ben niet alleen trots op onze zoons, maar ook op ons zelf, Laurence en ik, hoe dat we onze jongens hebben opgevoed. Van mijn moeder kregen we wel eens te horen dat ze ons te streng vond, maar dat kwam omdat de kinderen en dan vooral de oudste, van haar alles mochten. Onze oudste zoon was van beide grootouders het eerste kleinkind en werd dus erg verwend en was tevens de oogappel van mijn moeder. Wat voor ondeugende streken hij ook uithaalde, als het aan mijn moeder had gelegen, mocht ik hem dan niet straffen. Terwijl ik vroeger voor minder al op mijn kop kreeg van diezelfde moeder, maar ja oma's zijn anders, zeggen ze. Maar al vond ze het nog zo streng , op zijn tijd hadden onze jongens dit nodig.
We waren consequent en hielden ons aan de afspraken die we met elkaar maakten. Al met al vind ik dat we het niet slecht hebben gedaan, ondanks dat we "late" ouders waren.