Vandaag is het bevrijdingsdag, het is 75 jaar geleden dat er een eind aan de tweede wereldoorlog kwam. Het is een nationale feestdag waarop jaarlijks de bevrijding van de Duitse bezetting in Nederland in 1945 wordt gevierd. Nederland staat op 5 mei ook stil bij de grote waarde van vrijheid, democratie en mensenrechten. Dit jaar was het de bedoeling dat deze 75 jaar groots gevierd zou worden met de nodige bevrijdingsfeesten, maar helaas zijn vanwege het virus alle evenementen afgelast.
Ook niet iedereen heeft een vrije dag, denk aan mensen in de zorg, maar tegenwoordig zijn de winkels ook weer gewoon open. Het zonnetje schijnt wel vandaag, wat het toch een beetje een feestelijk tintje geeft.
Nu we al enige maanden ons aan allerlei regels moeten houden, vanwege COVID 19, is totale vrijheid ver te zoeken en ben ik er meer van bewust wat vrijheid betekend dan andere jaren. Hoe gewoon vonden we het niet om zonder nadenken de deur uit te stappen om boodschappen te gaan doen of te gaan winkelen in een drukke stad. Met zijn allen uit eten gaan, naar de kapper of schoonheidsspecialist, even langs op de koffie bij een broer, zus of ouders. We vlogen naar de verste uithoeken of reden kilometers met de auto om vakantie te vieren en we vonden het vanzelfsprekend.
Ik heb tot nu toe geen moeite met het feit dat ik aan huis gekluisterd ben en dat we alle dagen samen, op elkaars lip, doorbrengen. Voor ons is het alvast een oefening voor als we straks beiden gepensioneerd zijn denk ik maar. Ons huis is ook groot genoeg, zodat, wanneer we elkaar even niet willen zien, we ons in verschillende kamers kunnen terugtrekken. De enige keren dat wij uit huis gaan is voor Laurence als hij de boodschappen doet en ik ga uitsluitend weg voor mijn sporttrainingen onder begeleiding. Ik moet zeggen dat ik hier nu wel extra van geniet, vooral als de zon schijnt zoals vandaag. Ik rij dan ook altijd met een omweg weer terug naar huis en voel me daar niet schuldig over, want ik zit in de auto en ben dus altijd voldoende verwijdert en beschermd van en voor mijn medemensen
Vandaag heb ik onderweg naar huis mijn auto op een stille plek aan de kant gezet, om foto's te maken van de omgeving. De stralend blauwe lucht, de rare boomstronken langs een slootje, het wuivende riet. Allemaal simpele dingen, maar ik geniet er nu nog meer van en ik bedenk dat we het nog niet zo slecht hebben. Het is allemaal extra luxe wat we nu moeten missen, maar ik heb dan ook geen mensen verloren in deze tijd. Gelukkig niet.
Mijn haar is inmiddels flink uitgegroeid, maar tussen mijn overwegend blonde haren, vallen mijn grijze haren nog niet erg op en ik was toch bezig om mijn haar te laten groeien. Laurence heeft al een keer de tondeuse over zijn bol gehaald. dus hij ziet er ook nog niet als een verlopen hippie uit.
Van de week heb ik mijzelf een schoonheidsbehandeling gegeven. Mijn gezicht geëpileerd en gepeeld, een gezicht stoombad genomen (ik heb al een tijdje een gezicht stomer in mijn bezit) en afgesloten met een gezichtsmasker. Heerlijk mezelf gepamperd.
Al met al hebben we niets te klagen. We zijn andere dingen gaan doen. Laurence moest sowieso al thuis werken, want hij is sinds februari hertellend van een schouderoperatie. En ikzelf ben inmiddels ook al een tijd niet meer aan het werk buitenshuis, dus was ik al bezig om me op een andere manier te vermaken.
Het enige waar ik het moeilijk mee heb is het feit dat onze kinderen niet op bezoek kunnen komen, vooral onze oudste. Hij woont te ver weg en daarbij komt dat hij vanwege diabetes in een risicogroep valt. Het contact verloopt nu uitsluitend via WhatsApp en we hebben ook een paar keer met beeld gebeld.
De jongtse komt zo nu en dan wel langs, maar alleen als hij het voor ons verantwoord vindt. En dan blijven we op aftsand van elkaar en kunnen dus niet zoenen, omhelzen of zelfs maar een hand geven. Maar het feit dat ik hem dan zie en spreek is toch heel fijn. Inmiddels begin ik ook de wekelijkse bezoekjes met mijn zus, waarbij we naast het bijkletsen ook aan het knutselen waren, te missen.
Te klagen heb ik niet en wil ik ook niet. Laurence en ik prikkelen elkaar wel eens zo af en toe, maar we slaan elkaar niet de hersens in. We kunnen onszelf nog steeds vermaken met en zonder elkaar. En anders is er altijd nog Netflix.
Vrijheid, blijheid en geluk,
hoe broos kan het zijn,
hoe snel kan het stuk
we staan er niet bij stil en leven ons luxe leven
dat het anders kan zijn vergeten we liever even
totdat het noodlot massaal toeslaat
en al het vertrouwde ons verlaat
pas dan staan we er met zijn allen bij stil
wat vrijheid zeggen wil
