24 SEPTEMBER 2020
Het is al weer een paar weken geleden dat ik voor het laatst een blog geschreven heb en in die tijd is het nodige gebeurt met mij en de mensen om mij heen, waar ik nog wel een paar blogs aan ga wijden. Maar de belangrijkste gebeurtenis waar ik het hier allereerst over wil hebben, is een bruiloft.
Vorige week, op VRIJDAG 18 SEPTEMBER 2020, is na een aantal eerdere pogingen, mijn zusje NICOLE in het huwelijk getreden met haar BERT.
Onder andere corona had al eens roet in het eten gegooid, maar nu is het dan toch echt door gegaan, met alle mensen die zij beiden erbij wilden hebben.
Ondanks dat ze een paar dagen van tevoren mij in een app liet weten niet zenuwachtig te zijn, had ik een vermoeden dat dit niet helemaal het geval was. Natuurlijk was het spannend of alles zou gaan zoals ze in gedachten hadden, wat meestal het geval is bij een aanstaande bruid en bruidegom, maar de huidige situatie deed daar nog een schepje bovenop. Je wilt toch dat alles goed verloopt, je trouwt tenslotte maar één keer, of zoals in dit geval, twee keer. Doordat ze beiden al ervaring met een bruiloft hadden gehad en gezien hun beider leeftijd, maakte dit huwelijk anders dan anders, in positieve zin.
Het begon al met de kleding, Nicole had haar jurk zelf ontworpen en gemaakt. Ze droeg een korte fuchsiapaarse jurk die aan de voorkant recht en net boven de knie viel en aan de achterkant, door de aangezette panden, langer. Het leek een beetje of ze een klein sleepje had. De jurk was mouwloos en de bovenkant viel aan de voorkant los over de onderkant heen, waardoor deze mooi afkleedde. Eroverheen was een wit transparante sjaal gedrappeerd en erbij droeg ze hoge zachtroze pumps en een dito tasje. Haar haar was voor de helft opgestoken aan de achterkant en verder was ze opgemaakt in de kleur van haar jurk. Haar nagels echter waren weer in de kleur van haar accessoires.
De bruidegom was gekleed in een spijkerbroek met een wit hemd met opstaande kraag en daar overheen een geruit gilet. Erbij droeg hij donkerbruine schoenen met lichte veters en een donkerbruine Borsalino hoed.
In de uitnodiging, die mijn zus ook zelf had ontworpen, stond vermeld dat we om 14.00 uur bij het restaurant in de stad, dat zij hadden uitgekozen, moesten zijn. Van daaruit gingen we achter het bruidspaar aan lopend naar het stadhuis. In mijn geval was het rijdend want ik zat in de rolstoel, zoals gewoonlijk wanneer ik in de binnenstad moet zijn.
Bij het stadhuis stonden als verrassing nog een aantal bekenden van het bruidspaar te wachten. Ook een drietal vriendinnen van mijn zus, met wie ze op de middelbare school had gezeten. Doordat de huwelijksvoltrekking in de grote zaal zou plaats vinden, was er genoeg ruimte dat zij, geheel onverwachts, ook naar binnen mochten om het bij te wonen.
In de trouwzaal waren alle stoelen met de nodige afstand neergezet. In het midden, voor het bureau van de ambtenaar, stond een tafeltje met daarachter twee stoelen voor de bruid en bruidegom. Aan de zijkanten hiervan stonden de stoelen voor de kinderen. Aan de kant van de bruid, haar drie zonen met hun vriendinnen en aan de kant van de bruidegom zijn twee zoons met vriendin en zijn vader. Alle kinderen zaten op volgorde van leeftijd. Voor iedere zoon stond eveneens een tafeltje opgesteld. De rest van de stoelen stonden, mooi verdeeld achter de stoelen van het bruidspaar, alles met inachtneming van de 1,5 meter regel.
Toen we allemaal op onze plaatst zaten, werd er muziek gestart om het bruidspaar te verwelkomen. De jongste zoon van mijn zus, was aangesteld als discjockey. Van ons werd gevraagd om te gaan staan totdat het bruidspaar had plaats genomen.
De ambtenaar van de Burgerlijke Stand hield een mooi en persoonlijk welkomspraatje, waarbij zij mijn zus de gelegenheid gaf een kaars aan te steken ter gedachtenis aan de mensen die er niet (meer) bij konden zijn, voordat ze over ging tot het officiele gedeelte. Maar allereerst gaf zij het woord aan Bert, voor het uitspreken van zijn persoonlijke trouwgelofte. Deze was kort en bondig, waarin hij zijn liefde voor Nicole toelichtte en typisch voor hem eindigde met de woorden dat ze naast alles ook nog eens een "lekker wijf" is.
Mijn zus was wat uitvoeriger van stof en las haar woorden voor vanaf papier. Ze had twee A4-tjes vol geschreven. Het was een emotioneel verhaal en af en toe moest ze even een stoppen om een snik te onderdrukken. Op een gegeven moment stootte Laurence mij aan en wees naar de kinderen van mijn zus. De twee oudste jongens hadden moeite om hun tranen te bedwingen en toen ik dat zag schoot ik ook vol.
Daarna werd het huwelijk door de ambtenaar voltrokken en de ringen gewisseld. Tenslotte moesten de getuigen nog tekenen en ook hier was over nagedacht. Officieel mag je twee getuigen hebben, maar door toevoeging van een addendum, hebben alle vijf de zonen een handtekening kunnen zetten.
Na de felicitaite van de ambtenaar en de afsluiting, werd het tafeltje aan de kant gezet. Opnieuw was het tijd voor muziek en er was gekozen voor het nummer "Dance in the old fashioned way" van Charles Aznavour. Toen we klein waren dansten we thuis op deze muziek op de voeten van mijn vader. Daarom had Nicole dit nummer uitgezocht en nu danste ze hierop voor het eerst samen met haar echtgenoot in de trouwzaal.
Ik was nog maar net opgedroogd, maar nu gingen bij mij de sluizen helemaal open. Ik ben altijd een vaders kind geweest en door dit nummer moest ik natuurlijk meteen weer aan hem denken. Maar het was een mooi einde van de huwelijksvoltrekking.
In de hal werden er opnieuw foto's gemaakt van het bruidspaar en met alle kinderen erbij. Daarna gingen we terug naar het restaurant, waar we de dag verder gingen doorbrengen. Hier aangkomen nam Nicole's oudste zoon het woord en hield een mooie toespraak voor mijn zus en zwager. Het was mooi weer en we zaten buiten, waardoor ik mijn zonnebril op had. Hier was ik nu blij om, want tijdens deze toespraak kreeg ik natuurlijk weer vochtige ogen.
Het was zulk lekker weer, dat we de gehele dag buiten hebben doorgebracht. Eerst borrelend, waarbij telkens kleine versnaperingen werden rondgedeeld en daarna hebben we nog heerlijk genoten van een vijf gangen diner.
Doordat we allemaal op een vast plaats moesten blijven zitten en maar met vier personen per tafel, was er een tafelindeling gemaakt. Het bruidspaar zat aan een tafeltje voor twee, wat telkens bij een andere tafel werd neergezet, zodat ze met alle gasten een gesprekje konden voeren. Dit was een hele leuke oplossing.
Tussen 22.30 uur en 23.00 uur zijn wij, zoals de meeste gasten, naar huis gegaan.
Mijn zus en zwager hebben, net als de zon , de hele dag lopen stralen. Het was een perfecte dag. 💕