ZONDAG 1 AUGUSTUS 2021
Tijdens het lange weekend dat we in Purmerend verbleven, wilden we zoveel mogelijk uitstapjes in de omgeving maken. Na het ontbijt op zondag, zijn we daarom richting Hoorn vertrokken.
Hoorn is een stad en gemeente in de regio West-Friesland, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De gemeente ligt via het Hoornse Hop aan het Markermeer.
Door het centrum rijdend, zag het er stil en verlaten uit, zo vroeg in de ochtend. Laurence reed daarom eigenlijk meteen richting de haven waar we een grote parkeerplaats vonden bij Visserseiland. Dit is de punt van Hoorn, die uitsteekt in het Markermeer. .
Er liep een wandelpad langs het meer, met aan de ene kant het water en aan de andere kant een strook gras met bomen. We besloten hier een wandeling te maken.
In de verte zagen we zeilboten en op het water een soort van oranje boeien. Toen we dichterbij kwamen bleken hier zwemmers aan vast te zitten, die achter elkaar het IJsselmeer aan het oversteken waren. Ik vond het een bijzonder moedige daad zo vroeg op de zondagochtend.
We vonden het leuk om de kunstwerken, van onder andere steen, metaal, hout en dergelijke te bekijken en vooral te lezen wat het voor moest stellen, want dat was niet altijd even duidelijk. Helaas heb ik de namen niet onthouden
En dat je dit kon combineren met een wandeling was een heerlijk uitje voor de zondagochtend.
Ondanks dat het behoorlijk bewolkt was, was het nog steeds droog en af en toe scheen de zon door de wolken.
Tussen de struiken en bomen was om de paar meter een sculptuur geplaats. In het gras ervoor stond een bordje met de naam van het kunstwerk.
Het allereerste object waar we langs kwamen had de toepasselijke naam "Doorkijkjurk"
Dit was overduidelijke een jurk die uit een stuk steen was gehouwen en in een soort doorkijkje stond.
We liepen verder het pad op, nou ja Laurence liep en ik zat in de rolstoel, waar nog enkele andere wandelaars te vinden waren. Deze kwamen voornamelijk om hun hond hier uit te laten. Ze mogen daar los lopen, maar je ondervond er geen hinder van. Erg druk was het niet.
Het was heerlijk om de wind door je haren te voelen waaien en het geruis van de wind door de bomen en het kabbelen van het water te horen.
In de verte zagen we een blauw figuur, wat op een vrouwspersoon leek, die uitkeek over het water.
Toen we dichterbij kwamen, bleek dat je erin kon staan. Laurence moest dat natuurlijk meteen uitproberen, wat voor de nodige hilariteit zorgde.
Natuurlijk nam hij meteen zijn kans waar, nadat hij eerst wat selfies had gemaakt, om mij te fotograferen, terwijl ik "hulpeloos" achtergelaten was op het pad, zittend in de rolstoel.
Het is in ieder geval het bewijs dat ik er ook echt bij was, hoewel ik weer niet erg flatteus op de foto sta. Naderhand nam hij er ook nog stiekem een paar, toen hij achter mij stond en ik natuurlijk niets in de gaten had, terwijl ik toch een selfie van ons beiden aan het maken was.
Verder op het pad kwamen we langs een doorkijkje waar je de haven die achter dit gebied lag kon zien. Toen we aan het eind van het pad waren aangekomen zagen we de donkere wolken steeds dichterbij komen en we konden de regenbui dan ook niet meer ontlopen.
Gelukkig boden de dicht begroeide bomen toch nog wat beschutting waardoor we niet helemaal als verzopen katten terug naar de auto gingen.
Na de wandeling zijn we eerst terug gegaan naar het hotel om op te drogen en om te beslissen wat we de middag zoudengaan doen. Ondanks dat we overvallen waren door de regen, hadden we van deze frisse wandeling ook energie gekregen en had ik het zeker niet willen missen.